Salı , Mart 19 2024

İSMİNİZİN ANLAMINI BİLİYORMUSUNUZ ? E

EBAN: (Ar.) Er. – Eban b. Osman b. Affan: Hz. Osman’ın üçüncü oğlu olup valilik etmiştir. Cemel vakasında Hz, Aişe’ye refakat etmiştir.

EBBEDULLAH: (Ar.) Er. – Allah ebedi eylesin, daim eylesin.

EBECEN: (Tür.) Er. – Akıllı çocuk.

EBED: (Ar.). – Sonu olmayan gelecek. – İsim olarak kullanılmaz.

EBER: (Ar.). – Hayırlı, şerefli, faziletli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

EBHER: (Ar.) Er. – En parlak.

EBRA: (Ar.) Er. 1. Ürkme, kaçma. 2. Birden bire ölme.

EBRAR: (Ar.) Er. 1. Hayır sahipleri. 2. İyiler, dindarlar, özü sözü doğru olanlar. Şeş Ebrar: Altı hayır sahibi, Hz. Ebu Bekir, Hz. Ömer, Hz. Osman, Hz. Ali, Hz. Hasan, Hz. Hüseyin.

EBRU: (Fars.) Ka. 1. Kaş. 2. Bulut renginde, buluta benzer, bulut gibi dalgalı, bulutlu. 3. Kağıt üzerine kendine has usulle yapılan, mermer, damarları gibi dalgalı şekilli süsleme. Ciltçilikte ve hüsn-ü hat’ta kullanılır.

EBU: (Ar.) Er. – Baba, ata. (bkz. Ebi, peder).

EBU ALİ SİNA: (İbn Sina). Ali Sina’nın babası anlamında. Ünlü Türk bilgini.

EBU CEHİL: (Ar.) Er. – (Ebu’l-Hakem Amr b. Hişam b. el-Muğire) İs­lam’ın doğuşunda müslümanların en büyük düşmanlarından. Mekkeli müşrik. Müslümanlara en büyük işkeneler onun tarafından yapıldı. Cehalet ve bilgisizliğin babası anlamında Ebu Cehil denildi. Hakkında ayetler indi. Bedir savaşında İslam mücahidi İbn Mes’ud tarafından öldürüldü.

EBU EYYUB EL-ENSARİ: (Ar.) Er. – Asıl adı Halid b. Seyd’dir. Sahabedendir. Rasûlullah Medine’ye geldiğinde ilk önce onun evinde misafir oldu. İstanbul’a kadar gelip Bizanslılarla savaştı.

EBU HANİFE: (Ar.). (Nu’man b. Sabit). Hanefi mezhebinin kurucusu. Müetehid, alim. (Küfe 699-Bağdat 787). Kabil’den gelen büyük babası Kufe’ye yerleşti. İslami ilimler sahasında mükemmel bir eğitim gören İmam-ı Azam ictihad edebilecek seviyeye geldi. Devrinin en meşhur bilginidir. Küfe kadılığı teklifini reddedince Halife Mansur onu hapse attırdı. Hapishanede iken vefat etli.

EBU HUREYRE: (Ar.) Er. – Suffe ashabındandır. Birçok hadis rivayet etmiştir.

EBU UBEYDE B. EL-CERRAH: (Ar.) Er. – (571-639) (Amr b. Abdullah). İslami ilk kabul eden sahabelerden biri. Cennetle müjdelenmiştir. Çeşitli cephelerde ordu komutanlığı yaptı. Suriye’de vefat elti.

EBU ZER: (Ar.) Er. – Altın sahibi, servet ve zenginlik sahibi.

EBU ZER EL-GIFARİ: (Ar.) Er. -Sahabedendir.

EBYAR: (Ar.) Er. – Pek ak, pek beyaz. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ECE: (Tür.) Ka. 1. Baş reis. 2. Kraliçe. 3. Ana. 4. Yaşlı kadın.

ECEGÜL: (Tür.) Ka. – (bkz. Ece).

ECEHAN: (Tür.). – (bkz. Ece).

ECEMİŞ: (Tür.) Er. – Çok bilmiş.

ECER: (Tür.) Er. – Yeni, güzel, iyi.

ECHER: (Ar.) Ka. 1. Son derece güzel kadın. 2. Gündüz iyi görmeyen karmaşık gözlü.

ECİR: (Ar.) Er. 1. Bir iş ya da emek karşılığı verilen şey. 2. Sevap. 3. Aziz sevgili.

ECVED: (Ar.) Er. 1. En iyi olan. 2. Eli açık cömert. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak okunur.

EDA: (Ar.) Ka. – 1. Naz, cilve. 2. Kurum, caka. 3. Alınan şeyi geri ödeme. 4. Bir vazifeyi yerine getirmek.

EDAGÜL: (Tür.) Ka. – (bkz. Eda).

EDEBALİ: (Tür.) Er. – (Öl: 1325). Osman Gazi’nin kayınpederi ve hocası. Osmanlı imparatorluğunun kuruluşunda önemli bir rolü oldu.

EDGÜ: (Tür.) Er. – İyi.

EDGÜALP: (Tür.) Er. – İyi yiğit.

EDGÜER: (Tür.) Er. – (bkz. Edgü).

EDGÜKAN: (Tür.) Er. – (bkz. Edgü).

EDHEM: (Ar.) Er. Karayağız at. -Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır. İbrahim Edhem: İslam tarihinde meşhur sofi

EDİB: (Ar.) Er. 1. Edepli, terbiyeli, zarif, nazik. 2. Edebiyatla uğraşan kimse. – Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır. Edip Ahmet Yükneki: (XII. yy.) Türk şair yazar. Tek ve önemli yapıtı Süleymaniye kütüphaneside mevcut olan Atabetul Hakayık isimli eserdir.

EDİBE: (Ar.) Ka. – (bkz. Edip).

EDİM: (Ar.) Er. – Fiil, amel.

EDİZ: (Tür.) Er. 1. Yüksek, yüksek yer. 2. Ulu, yüce, değerli.

EDRİS: (Ar.) Er. – (bkz. İdris).

EFADİL: (Ar.) Er. – Pek mümtaz olanlar, çok bilgililer.

EFAHİM: (Ar.) Er. – En ulu, pek büyük ve saygıya layık kimseler.

EFAZIL: (Ar.) Er. – (bkz. Efadıl).

EFDAL: (Ar.). 1. Çok faziletli, yüksek derecede. 2. Tercihe şayan, müreccah. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

EFE: (Tür.) Er. 1. Ağabey, büyük kardeş. 2. Yiğit, cesur. 3. Kabadayı.

EFEKAN: (Tür.) Er. – Efe soyundan gelen.

EFGAN: (Fars.) Er. – Figan, ağlayıp inleme, feryat.

EFGEN: (Fars.) Er. 1. Düşüren, yıkan, yere atan. 2. Alıcı, yakıcı, düşürücü. – (bkz. Figen).

EFHEM: (Ar.) Ka. 1. Çabuk anlayan. 2. Zihni açık olan. 3. Daha ulu, çok büyük şeref sahibi fehametli. – (bkz. Fehamet).

EFİDE: (Ar.) Ka. – Yürekler, kalpler, gönüller.

EFİL: (Tür.) – Rüzgar, dalgalanma. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

EFKAR: (Ar.) Er. 1. Düşünceler. 2. İç sıkıntısı, kaygı.

EFKEN: (Fars.) Er. – Düşkün.

EFLAK: (Ar.) Er. 1. Semalar, felekler, yükler, küreler, zamanlar. 2. Bahtlar, talihler, kaderler.

EFLAKİ: (Ar.) Er. – Gökte oturan melek. – Eflaki Şemseddin Ahmet Dede: (1360). Osmanlı sufi ve yazar. Mevlana’ya dair Menakıbü’l-Arifin adlı eserin müellifi.

EFLATUN: (Yun.) Er. 1. Açık mor. 2. Aristo’nun hocası, Sokrat’ın talebesi, ünlü Yunan filozofu.

EFRAHİM: (İbr.) Er. – Hz. Yusuf un ikinci oğlu. Orta Filistin’de yerleşen İsrail kabilesine adını verdiği söylenir. Bu kabile Hz. Süleyman’ın ölümünden sonra asıl İsrail topluluğunun 12 kola ayrılmasında etken oldu.

EFRAS: (Ar.) Er. – Atlar, beygirler, kısraklar.

EFRASİYAP: (Fars.) Er. – Turan Türkleri büyük kahraman kağanının Farsça adı. Alp er Tonga asıl adıdır. Büyük İskender’den evvel yaşamıştır. Kaşgar’daki ilk müslüman Türk sülalesi Karahanlıların Afrasiyab neslinden geldiği söylenmektedir. Alper Tonga Hüsrev tarafıandan öldürülmüştür.

EFRAZ: (Fars.) Ka. – Kaldıran, yükselten. – Firar. Yükselten, mümtaz, büyük, meşhur, maruf.

EFRİDUN: (Fars.). – Cemşid soyundan anlayış ve zekasıyla meşhur bir İran hükümdarı.

EFRUG: (Fars.). 1. Parıltı, ışık. 2. Nur. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

EFRUZ: (Fars.) Ka. 1. Şule, parıltı. 2. Aydınlatan, parlatan. 3. Tutuşturan, yakan. Gösterişli güzel.

EFSANE: (Fars.) Ka. 1. Asılsız hikaye. 2. Masal, boş söz, saçma sapan lakırdı. – Dillere düşmüş, maşhur olmuş hadise.

EFSER: (Fars.). 1. Taç. 2. Subay. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır, (bkz. İklil).

EFSUN: (Fars.) Ka. 1. Efsun, büyü, sihir, gözbağcılık, (bkz. Füsun).

EFŞAN: (Fars.) Ka. – Eklendiği kelimelere “saçan, dağıtan, serpen, silken” manası verir.. – Gülefşan: Gül saçan.

EFZA: (Fars.). – Artmak, çoğalmak. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

EGE: (Tür.) Ka. 1. Bir çocuğu koruyan, işlerine bakan ve her halinden sorumlu olan. 2. Yaşça büyük, ulu. 3. Sahip.

EGEMEN: (Tür.) Er. – Hakim, hüküm süren karşılığı olarak kullanılan bu kelime, hem kök, hem de ek olarak yanlıştır. Türkçe’de ne “eğe” kökü, ne de “man-men” şeklinde isim yapım eki vardır.

EGENUR: (Tür.) Ka. – (bkz. Ege).

EGESEL: (Tür.) Er. – (bkz. Ege).

EĞİLMEZ: (Tür.) Er. – Başkalarının baskısını ve üstünlüğünü kabul etmeyen, baş eğmeyen.

EĞİN: (Tür.) Er. – sırt, arka.

EHAD: (Ar.). 1. Bir, tek. 2. İlk sayı. 3. Allah’ın isimlerinden, bir ve tek olan Allah. – İsim olarak kullanılmaz.

EHİL: (Ar.) Er. 1. Sahip, malik. 2. Becerikli, yetenekli. 3. Karı-kocadan her biri.

EHLİMEN: (Ar.) Er. – inançlı inanan kimse.

EHLİYET: (Ar.) Ka. 1. İşe yarar halde bulunuş, bir işi hakedebilecek durumda bulunuş, selahiyet, yetki. 2. Mahirlik, iktidar, liyakat, kabiliyet, kifayet, mensubiyet. 3.İktidar, kabiliyet ve liyakat vesikası.

EHLULLAH: (Ar.) Er. 1. Allah’ın adamı, veli, evliya. 2. Allah’a teveccüh etmiş, kulluğunu yanlız ona yöneltmiş. Küfür ehlinden, ve şirkten kaçınan.

EKABİR: (Ar.) Er. – Rütbece, görgü ve faziletçe büyük olanlar, devlet ricali.

EKBER: (Ar.) Er. – Daha büyük, çok büyük, en büyük, pek büyük, azam. -Allah’ın sıfatlanndandır. Kur’an-ı Kerim’de 23 yerde geçer. İsim olarak kullanılması iyi değildir. Hindistan’a hakim olan Türk hükümdarı.

EKE: (Tür.) Er. 1. Bilgili, deneyli, olgun. 2. Kurnaz, açıkgöz. 3. Bilmiş çocuk. 4. Dahi.

EKEMEN: (Tür.) Er. – (bkz. Eke).

EKER: (Tür.) Er. – Toprakla uğraşan.

EKİM: (Tür.) Ka. 1. Toprağa ürün ekme işi. 2. Yılın onuncu ayı.

EKİN: (Tür.) Ka. 1. Ekilmiş tahılın sürmüşü, tarlada bitmiş tahıl. 2. – Kültür.

EKİNER: (Tür.) Er. – (bkz. Ekin).

EKMEL: (Ar.) Er. l. Daha, pek kamil, mükemmel ve kusursuz olan. 2. En uygun, en eksiksiz. 3. Ekmel-i Enbiya: Hz. Rasûlullah (s.a.s). 4. Dinin tamamlanması. Maide suresi ayet, 3.

EKMELEDDİN: (Ar.) Er. 1. Dinin en olgunu, en olgunlaştırdığı isim. 2. Dinin tamamı. – Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır. – (bkz. Ekmelettin).

EKREM: (Ar.) Er. 1. Daha, en kerim. 2. Çok şeref sahibi, pek cömert, çok eli açık. Ekremü’l-Ekremin: Cenab-ı Hak. (Alak suresi: 3 ).

EKVAN: (Ar.) Er. – Varlıklar, alemler, dünyalar. – (bkz. Evren).

ELA: (Ar.) Ka. – Sarıya çalan kestane rengi, göz rengi.

ELANUR: (Ar.) Ka. – (bkz. Ela).

ELBURZ: (Fars.). – 1. Kafkaslarda en yüksek dağ. 2. Uzun boylu yakışıklı kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ELÇİ: (Tür.) Er. 1. Başka bir devlet nezdinde devletini temsil eden kişi. 2. Sefir. 3. Allah’ın gönderdiği rasul ve nebiler.

ELDEMİR: (Tür.) Er. – Demir gibi güçlü el.

ELFAZ: (Ar.) Er. – Sözler, sözcükler.

ELFİDA: (Ar.) Ka. – Feda etme, gözden çıkarma, verme.

ELFİYE: (Ar.) Ka. l- 1000 mısralık manzume. 2. Manzum risaleler.

ELGİN: (Tür.) Er. – Garip, yurdundan ayrılmış.

ELHAN: (Ar.). – Nağmeler, ezgiler. -erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ELİF: (Ar.) Ka. 1. İslami alfabenin ilk harfi. Ebccd hesabında değeri birdir. 2. Musikide “la” notasını ifade için kullanılır. 3. Ülfet eden, dost, tanıdık. 4. Alışmış, alışkın, alışık. – İki kelimeli isimler yapılabilir (Elif Beyza, Elif Nur v.s.).

ELİFE: (Ar.) Ka. – (bkz. Elif).

ELMAS: (Yun.i.) Ka. 1. Bilinen kıymetli taş. 2. Pek sevgili ve kıymetli. 3. Billurlaşmış saf ve şeffaf karbon. 4. Ucunda sivri bir elmas parçası bulunan ve cam kesmekte kullanılan alet.

ELVAN: (Ar.) – Levnler, renkler, çok renkli, polikrom. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ELVİDA: (Ar.) – Allah’a ısmarladık. Allah’a emanet olun yollu ayrılık hitabı, (bkz. el-Firak, el-Veda). – Erkek ve kadın ismi olarak kullanılır.

ELYESA: (Ar.) Er. – Kur’an-ı Kerim’de adı geçen bir peygamber

About musa oruz

Check Also

İSMİNİZİN ANLAMINI BİLİYORMUSUNUZ ? C

CAVİT:    Sonsuz, ebediCELAL:    Büyüklük ululuk, hışımCELALETTİN:    Büyüklük ululuk, hışımCELAYİR:    Moğolların kollarındanCELİL:    Ulu, yüce, manevi değeri …

One comment

  1. ENGİN: (Tür.) Er. 1. Ucu, bucağı görünmeyecek kadar çok geniş. 2. Denizin kıyıdan çok uzaklarda bulunan geniş bölümü, açık deniz. 3. Değer ve fiyatı düşük olan. 4. Yüksekte olmayan, alçak yer.

    ENGİNALP: (Tür.) Er. – Değerli yiğit.

    ENGİ A Y: (Tür.) Er. – (bkz. Engin).

    ENGİNER: (Tür.) Er. – İyi, güzel, değerli insan.

    ENGİNİZ: (Tür.) Er. – İz bırakacak kadar değerli insan.

    ENGİNSOY: (Tür.) Er. – Geniş soydan gelen.

    ENGİNSU: (Tür.) Er. – Açık deniz.

    ENGİNTALAY: (Tür.) Er. – Büyük deniz, okyanus.

    ENGÜR: (Tür.) Er. 1. Çok gür. 2. Bereketli.

    ENHAR: (Ar.) – Irmaklar, çaylar. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır. Enhar. Kur’an-ı Kerim’de cennetlerin altlarından akan ırmaklar.

    ENİS: (Ar.) Er. 1. Dost arkadaş. 2. Yar, sevgili.

    ENİSE: (Ar.) Ka. – (bkz. Enis).

    ENSAR: (Ar.) Er. 1. Yardımcılar, muavinler, müdafiler, koruyucular. 2. Medine’ye hicretle Mekkeli muhacirlere yardım eden, Medineli müslümanlara verilen ad. Kur’an-ı Kerim’de çok geçen kelimelerden birisidir.

    ENSARULLAH: (Ar.) Er. – Allah yolunda Rasûlullah (s.a.s)’a yardım edenler.

    ENVAR: (Ar.) Er. – Ziyalar, aydınlıklar, ışıklar, parlaklıklar. – (bkz. Ziya).

    ENVER: (Ar.) Er. – Daha nurlu, en nurlu, çok parlak.

    ERACAR: (Tür.) Er. – Becerikli erkek.

    ERAKALIN: (Tür.) Er. – Alnı ak, dürüst erkek.

    ERAKINCI: (Tür.) Er. – Yiğit akıncı.

    ERAKSAN: (Tür.) Er. – Temiz adlı yiğit.

    ERALKAN: (Tür.) Er. – Al kanlı yiğit.

    ERALP: (Tür.) Er. – Yiğit erkek.

    ERALTAY: (Tür.) Er. – (bkz. Eralp).

    ERANDAÇ: (Tür.) Er. – (bkz. Eraltay).

    ERANIL: (Tür.) Er. – Yiğitliğinle anıl, tanın.

    ERASLAN: (Tür.) Er. – Aslan gibi, güçlü kuvvetli erkek.

    ERAVEND: (Fars.) Er. 1. Şevk, arzu, istek. 2. Şan, şeref.

    ERAY: (Tür.) Er. – Erken ay, ilk ay, ayın ilk günlerinde doğan. – (bkz. İlkay).

    ERBAŞAT: (Tür.) Er. – (bkz. Eralp).

    ERBATUR: (Tür.) Er. – Cesur, yiğit.

    ERBAY: (Tür.) Er. – Soylu, ünlü aileye mensup erkek.

    ERBELGİN: (Tür.) Er. – Açık yürekli erkek.

    ERBEN: (Tür.) Er. – (bkz. Eralp).

    ERBERK: (Tür.) Er. – Şimşek gibi yiğit.

    ERBOĞA: (Tür.) Er. – Boğa gibi güçlü erkek.

    ERBOY: (Tür.) Er. – Yiğit soydan gelen.

    ERCAN: (Tür.) Er. – Canlı, diri, sıhhatli erkek.

    ERCİHAN: (t.f.i.) Er. – Cihanın tanıdığı erkek.

    ERCİVAN: (t.f.i.) Er. – Genç erkek.

    ERCÜMENT: (Fars.) Er. – Muhterem, şerefli, itibarlı, haysiyetli, seçkin, saygın, değerli.

    ERCÜVAN: (f.a.i.) 1. Erguvan çiçeği. 2. Kızıl şey. 3. Kırmızı kadife. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

    ERÇELİK: (Tür.) Er. – Çelik gibi güçlü erkek.

    ERÇETİN: (Tür.) Er. – Sert, güçlü erkek.

    ERÇEVİK: (Tür.) Er. – Çevik, hızlı erkek.

    ERÇİN: (Fars.) – Merdiven, basamak. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

    ERDA: (Ar.) Ka. – Beyaz karınca.

    ERDAL: (Tür.) Er. – Tek erkek, dal gibi uzun erkek.

    ERDEM: (Tür.) Er. 1. Fazilet. 2. Maharet, hüner. 3. Liyakat. 4. Usta gemici. 5. İnsanın ruhsal yetkinliği.

    ERDEMALP: (Tür.) Er. – Erdemli yiğit.

    ERDEMAY: (Tür.) Ka. – (bkz. Erdem).

    ERDEMER: (Tür.) Er. – Erdemli kimse.

    ERDEMİR: (Tür.) Er. – Demir gibi güçlü erkek.

    ERDEMLİ: (Tür.) Er. – Erdemli, faziletli.

    ERDENİZ: (Tür.) Er. – (bkz. Deniz).

    ERDEŞİR: (Tür.) Er. – Cesur, kahraman, aslan yürekli.

    ERDİ: (Tür.) Er. 1. Amacına ulaşan, erişen. 2. Olgunlaşmış erkek. 3. Ermiş veli.

    ERDİBİKE: (Tür.) Ka. – Olgunluğa erişmiş, deneyimli kadın.

    ERDİM: (Tür.) Er. – (bkz. Erdem).

    ERDİN: (Tür.) Er. – (bkz. Erdi).

    ERDİNÇ: (Tür.) Er. – Duru, güçlü kuvvetli erkek.

    ERDOĞAN: (Tür.) Er. – Yiğit doğan.

    ERDÖNMEZ: (Tür.) Er. – Sözünden dönmeyen, doğru sözlü.

    ERDURAN: (Tür.) Er. – (bkz. Erdönmez).

    ERDURMUŞ: (Tür.) Er. – (bkz. Erduran).

    ERDURSUN: (Tür.) Er. – (bkz. Erdurmuş).

    EREK: (Tür.) Er. – Gerçekleştirilmek için tasarlanan ve erişmek istenilen şey, amaç, gaye, hedef.

    EREKEN: (Tür.) Er. – (bkz. Erek).

    EREL: (Tür.) Er. – Erkek eli, güçlü el.

    EREN: (Tür.) Er. 1. Yetişen, ulaşan, vasıl olan. 2. İyi yetişmiş kişi. 3. Cesur, yiğit adam. 4. Ermiş. 5. Koca, zevc. 6. Kişi, şahıs.

    ERENALP: (Tür.) Er. – (bkz. Eren).

    ERENAY: (Tür.) Er. – (bkz Eren).

    ERENCAN: (Tür.) Er. – (bkz. Eren).

Bir cevap yazın

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.